Just Love At 3 [ EUNSEO X SEOLA ]

ข้อมูลเบื้องต้น

 Just Love At 3 

 [ EUNSEOL ] 

..ตีสาม

..หลังจากวันนั้น

..ฉันก็เฝ้ารอเวลาตีสามของทุกวัน

..เพื่อที่จะได้พบเธอ

..คนที่มีนาฬิกาปลุกสีแดงเหมือนกัน

- ซน อึนซอ -

 #รักเธอตี3 

-At Home-

#เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการที่ถูกสร้างขึ้น ไม่มีเค้าโครงความจริงใด ๆ ทั้งสิ้น

และไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีหรือต้องการจะกระทำการใด ๆ ที่ไม่ดีต่อตัวศิลปิน

หากมีข้อผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้

เนื้อเรื่อง

- Just Love At 3 -

 [ EUNSEOL ] 

..I been up all night, no sleep..

…..

ภาพถ่ายโดย Gagandeep จาก Pexels 

...3 เดือนก่อน...

" โว้ย!!!! " เสียงแหบตะโกนดังลั่นจนก้องไปทั่วบริเวณ กลาง 4 แยกแสนเงียบงันที่ไร้ทั้งรถราหรือแม้กระทั่งผู้คนอย่างไม่คิดเกรงใจใคร

ท้องฟ้าที่มืดมิด มีเพียงแสงสลัวจากเสาไฟฟ้าข้างทางคงจะเป็นสิ่งที่อธิบายเวลาในยามนี้ได้ดีที่สุด

‘ตี 3’

เวลาที่คนส่วนใหญ่ในเมืองหลวงแห่งนี้กำลังหลับใหลและไล่ตามความฝันด้วยจินตนาการสุดล้ำกันอย่างเมามันส์

ยกเว้น คนส่วนน้อยอย่างฉัน 'คิม ซอลอา'

พนักงานบริษัทเอกชนไฟแรงตัวเล็ก ๆ ผู้น่าสงสารที่กำลังยืนแบกข้าวของพะรุงพะรังตะโกนกลาง 4 แยกด้วยความกล้าหาญเพียงลำพัง

เพียงเพราะถูกหัวหน้าแผนกร่างเทอะทะ ผู้มีเอกลักษณ์ตรงหัวงูที่โผล่พ้นศีรษะล้าน ๆ นั่นทุกครั้งที่เห็นหญิงสาว พ่วงด้วยตำแหน่งผู้ใจบุญ เป็นนักโปรยที่แจกทั้งคำขู่และใบไล่ออกเก่งเหนือความสามารถของตัวเอง สั่งให้กลับไปทำงานชิ้นใหม่มาส่งภายในชั่วข้ามคืน! ด้วยเหตุผลสุดแสนจะเอาแต่ใจราวกับเด็ก 3 ขวบที่ว่า..ฉันไม่ยอมตอบรับคำเชิญไปเดทกับตาลุงคนนั้นที่สวนสนุกในวันอาทิตย์หน้า..

...แล้วมันคือความผิดของฉันหรือไง! ที่ฉันไม่ได้ชอบเขาน่ะ!

แต่ด้วยความที่ฉันเป็นพวกไม่สู้คนนัก (?) จึงยอมสละเวลาในคืนวันศุกร์ที่ควรจะได้หยุดพัก มาปั่นงานกองโตให้เสร็จภายในชั่วข้ามคืนตามคำขาดของหมอนั่น เพื่อแลกกับเงินเดือนที่ต่อชีวิตฉันได้แทนใบไล่ออกและคราบน้ำตา

ร่างบางที่เหนื่อยอ่อนจากการทำงานทั้งวันพร้อมกับโน๊ตบุ๊คเพื่อนตาย จำใจต้องนั่งจุ้มปุ๊กที่คาเฟ่แห่งหนึ่งในย่านแถว ๆ คอนโดแล้วสั่งกาแฟแรง ๆ หลาย ๆ แก้วที่ช่วยทำให้ตาสว่างในระยะหลายชั่วโมง จนพนักงานแทบจะกราบกรานเชิญออก เมื่อเวลาที่หมดลงในรอบวันของร้านได้เยือนมาถึง

ตอนนี้ฉันก็ทำได้เพียงเดินคอตกไปเรื่อย ๆ ตามทางเดินสลัว ๆ ของเมืองพร้อมกับหาที่ ๆ เหมาะสำหรับการทำงานชั่วคราว แทนการนอนหลับอยู่บนเตียงนิ่ม ๆ 

เป็นดั่งนาฬิกาที่ไม่มีวันหยุดเดิน เมื่อเทียบกับความรู้สึกที่ว่ากำลังก้าวเท้าเข้าหาใบลาออกทีละก้าวตามเสียงเข็มวินาทีที่ดังด้วยความแผ่วเบา..

ความรู้สึกกังวลกำลังอัดแน่นอยู่ในใจจนอึดอัด นึกอยากจะเดินเข้าไปขอลาออกเสียเดี๋ยวนี้ ก่อนที่หยดน้ำตาจะหยดลงด้วยความเจ็บแค้นในใจ

เสียงนึกโทษสรรพสิ่งดังขึ้นอยุ่ในใจทุกก้าวเดิน

มันคงจะดีกว่านี้ หากวันนี้เป็นวันที่ดี

มันคงจะดีกว่านี้ หากไม่ใช่วันที่เครื่องปรับอากาศภายในห้องพักเสียจนทนร้อนแทบไม่ได้

มันคงจะดีกว่านี้ หากฉันแกล้ง ๆ ตอบรับคำเชิญของตาลุงนั่นไป

มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าที่นี่มีม้านั่งสักตัว 

‘คงจะต้องนอนกอดใบลาออกไว้แนบอกจริง ๆ แล้วล่ะ’

.

.

" พระเจ้า! "

คำอุทานติดปากดังขึ้นด้วยความดีใจทันที เมื่อในโชคร้ายยังคงได้พบกับความโชคดี โดยมีสิ่งที่ต้องการที่สุดในเวลานี้วางอยู่ตรงหน้า

สองขาที่เคยเมื่อยล้ากลับแข็งขันอย่างลืมตัว จนเผลอกระโดดขึ้นตัวลอยด้วยความดีใจ ในขณะที่ปากสีแดงสดก็พร่ำกล่าวขอบคุณพระเจ้าในความกรุณาเป็นพัน ๆ ครั้งที่ทำให้หัวใจท้อแท้กลับมามีความหวังอีกครั้ง

ม้านั่งยาวตัวหนึ่งที่วางอยู่ใต้แสงสว่างจากเสาไฟฟ้าในสวนสาธารณะที่ห่างจากร้านคาเฟ่ประมาณ 4 กิโล ตั้งตระหง่านอยู่ต่อหน้าและกำลังเรียกร้องให้ขาเรียวที่ไร้เรี่ยวแรงเดินเตาะแตะเข้าหาราวกับกำลังถูกดึงดูดอย่างไร้เหตุผล

แต่ที่น่าแปลก..

ณ เวลาแห่งนี้กลับมีใครบางคนกำลังนั่งอยู่บนฝั่งซ้ายสุดของม้านั่งตัวนั้นอย่างลำพัง

ใบหน้าที่เรียบเฉยของหญิงสาวเหลือบมองไปยังข้างตัวอย่างเหม่อลอยสักพัก ก่อนจะหันกลับมากดโทรศัพท์เครื่องหรูในมือแล้วถอนหายใจออกมาเสียงดังอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง จนทำฉันเผลอสะดุ้งด้วยความตกใจ

หัวทุย ๆ ของเธอเอนพิงเข้ากับพนักของม้านั่งช้าพร้อมกับดวงตากลมที่หลับลงช้า ๆ

ฉันเผลอสังเกตใบหน้าด้านข้างของเธออย่างลืมตัว 

ใบหน้าขาวใสดูดี แม้ว่าจะเป็นด้านข้างก็ไม่อาจลดความงามของเธอลงได้ ขนตางอนยาวประดับอยู่บนดวงตากลมราวกับถูกดัด จมูกพุ่งโด่งเป็นทรงสวย ริมฝีปากบางสีชมพูปนแดงระเรื่อน่ามอง เสริมเพิ่มมาด้วยสันกรามคมชัดที่เพิ่มเสน่ห์ให้กับกรอบหน้าของใบหน้าสวยนั่นอีก

ผมดำยาวถูกปล่อยสยายให้คลอเคลียกับลำคอระหง ช่วยขับผิวเนียนให้ดูสว่างขึ้นกว่าเดิมเป็นเกือบเท่าตัว

เธอดูโดดเด่นไม่ต่างกับหลอดไฟดวงน้อย ๆ ที่กำลังเคลื่อนไหวโลดแล่นอยู่ในยามราตรี

ร่างโปร่งนั่งไขว่ห้าง อวดขาเรียวยาวที่โผล่พ้นออกมาจากกางเกงขาสั้นภายใต้เสื้อสีดำตัวโคร่ง มือเรียวดันหมวกบักเก็ตสีดำที่สวมอยู่ไปด้านหลัง จนทำให้สายคล้องรั้งอยู่ที่ต้นคอของเธออย่างช่วยไม่ได้

เสียงกึก ๆ ดังขึ้นเบา ๆ เมื่อรองเท้าผ้าใบสีสว่างตัดกับชุดของแบรนด์ดังแบรนด์หนึ่งกำลังถูกเคาะเป็นจังหวะอย่างสบายอารมณ์

ใบหน้าคมปนหวานพร้อมกับท่าทางอิริยาบถสบาย ๆ ทำให้หญิงสาวดูสวยและเท่ห์ในเวลาเดียวกัน พาให้ดึงดูดความสนใจจนอยากจะเข้าไปทำความรู้จัก..แต่ในขณะเดียวกันใบหน้าสวยนั่นกลับทำให้นึกถึงใครบางคนอย่างน่าแปลก

' มีเสน่ห์จังแหะ คน ๆ นี้ '

ฉันคิดอยู่ในใจ ก่อนจะตั้งสตินึกขึ้นได้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ไม่เหมาะสำหรับการเอ้อระเหยลอยชาย ชื่นชมความงามที่พระเจ้ามอบให้คนตรงหน้า

ขาเรียวไม่รอช้า รีบเดินตรงเข้าไปหาม้านั่งตัวนั้นด้วยความทุลักทุเลจากข้าวของที่ถืออยู่เต็มมือ ก่อนจะเอ่ยปากทักทายด้วยความสุภาพตามมารยาทของคนที่พึ่งพบกันในเวลาตี 3 แล้ววางของทั้งหมดลงข้าง ๆ พลางยืนปราดเหงื่อออกจากกรอบหน้าด้วยความเหนื่อยอ่อน

สายตาเรียบยากจะอ่านออกของคนข้างกายลืมขึ้นอย่างช้า ๆ พลางเหลือบมองสำรวจกันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเปิดเผย ทันทีที่สิ้นเสียงทักทายของผู้มาเยือน

ใบหน้านิ่งจดจ้องบนใบหน้าของฉันอยู่หลายวินาทีราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างเงียบ ๆ จนเป็นฉันเองที่อยู่ ๆ ก็เริ่มรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองขึ้น

' หรือว่ามีอะไรติดหน้าฉันกันนะ....นอกจากความสวย (?) '

มือบางถูกยกมือขึ้นปัดไปตามใบหน้าเบา ๆ เผื่อว่ามีบางสิ่งที่ผิดแปลกประดับอยู่บนใบหน้า ก่อนที่ปอยหวานหลุดรุ่ยจะถูกยกขึ้นทัดหู แก้เขินกับสายตาที่ยังคงมองมาไม่หยุด โดยใจบางได้แต่นึกถึงคำขอโทษในความสวยของตัวเองที่ไม่สามารถลดลงได้ตามใจต้องการ 

สายตาเฉียบคมเหลือบขึ้นมาสบตาอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าสวยจะพยักหน้าน้อย ๆ แล้วก้มกลับไปสนใจเครื่องมือสื่อสารในมือเช่นเดิม

เมื่อเห็นว่าคนข้าง ๆ ไม่คิดจะเอ่ยกล่าวอะไร ฉันก็รีบเก็บคำถามสงสัยไว้ในใจแล้วนั่งลงบนม้านั่งอย่างรวดเร็ว ในขณะที่มือเรียวเองก็คว้าข้าวของมาจัดการท่าทางและเครื่องมืออย่างไม่รอช้า

‘เอ๊ะ..เดี๋ยวนะ รองเท้าเป็ด!!’

สายตาที่บังเอิญเหลือบต่ำลงไปมองยังพื้นด้านล่าง ทำให้สมองที่กำลังโล่ง พลันแปรเปลี่ยนไปเป็นคิดหนักถึงความคิดของคนที่นั่งอยู่ข้างกาย ในยามเมื่อครู่

มือเรียวละจากแป้นพิมพ์ยกขึ้นกุมขมับ นึกอยากจะมุดดินเสียซะตอนนี้ให้รู้รอดไปเลย จะได้ไม่ต้องทนฝืนนึกถึงสายตาที่เคยจับจ้องมาเมื่อครู่

ความร้อนรุ่มที่เกิดจากอาการเขินอายได้พุ่งปะทุราวกับเป็นภูเขาไฟลูกใหญ่ พาให้ร้อนระอุไปทั่วทั้งร่างอย่างรวดเร็ว และดูเหมือนคนข้างกายเองก็จะสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

ร่างสูงเหล่มองด้วยแววตาสงสัย จับจ้องมายังใบหน้าที่เรียบนิ่งราวกับสติที่คงเหลืออยู่น้อยนิดได้จากไป ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความมึนงง

‘ตาย ๆ ๆ วันนี้มันวันอะไรกันวะเนี่ย!’

ฉันนึกสบถอยู่ในใจ ก่อนจะรวบรวมความกล้าที่ยังคงเหลืออยู่ไม่มากหยิบหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาส่องความเป็นไปของร่าง

“เฮือก!” เสียงสะดุ้งตกใจดังขึ้นอย่างไม่ทันได้เก็บกลั้นอารมณ์

เมื่อร่างทั้งร่างในเวลานี้ ไม่ต่างอะไรจากทหารผ่านศึกและอาจจะยิ่งกว่าด้วยซ้ำ เพราะความหม่นหมอง ซีดเซียวของใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางปกปิด หรือแม้กระทั่งผมตรงยาวสีดำที่เคยปล่อยสยาย บัดนี้กลับเป็นเพียงก้อนกระจุกมวยผมเละ ๆ ที่ถูกมัดขึ้นลวก ๆ อย่างไม่สนใจใยดีนัก ไหนจะหน้าม้าที่ได้ปฏิญาณกับตนว่าจะดูแลอย่างนี้ หากแต่เวลานี้กำลังถูกโรลม้วนผมสีชมพูม้วนดัดเอาไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ

แต่อย่างว่า..ในโชคร้าย ย่อมมีโชคดี เมื่อลิปสติกสีแดงสดที่มักจะพกติดตัวอยู่เสมอถูกหยิบพกมาด้วย ทำให้มือบางไม่รอช้าที่จะคว้ามันขึ้นมาเติมแต่งริมฝีปากบางซักนิดซักหน่อยตามคติประจำใจที่กล่าวว่า ' หน้าตาดีอยู่แล้ว เพราะงั้นช่างแม่ง แต่ปากน้องจะไม่มีแรง หากไม่แดงไว้ก่อน ' ช่วยเพิ่มสีสันให้ใบหน้าซีดขึ้นมาได้อีกหน่อย

และเป็นอีกความบังเอิญที่เรียกว่าช่วยทำให้วันนี้เป็นวันที่ซวยอย่างสมบูรณ์แบบได้ไม่ยาก

เมื่อชุดทำงานตัวเก่งอย่างเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดถูกน้ำหวานสีแดงสดหกใส่จนชุ่ม พาให้เหนียวไปทั้งตัว จนต้องกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดลำลองที่ห้องหลังเลิกงานทันทีอย่างไม่มีทางเลือก

หากว่าทุกคนคิดว่าเรื่องซวย ๆ ที่เกิดขึ้นพวกนี้คงจะจบลงแล้ว ตัวฉันเองก็ขอปฏิเสธด้วยความจริงใจ เพราะมันดันมีเรื่องที่ซวยกว่านี้อีก!

ชุดลำลองที่กำลังถูกสวมอยู่ในตอนนี้ไม่ควรถูกเรียกว่าชุดลำลองเสียด้วยซ้ำ มันคือเสื้อผ้าตัวเก่าที่ถูกขังลืมไว้ในตู้เสื้อผ้า หากแต่ต้องถูกขุดขึ้นมารับอากาศในยามเย็นด้วยความจำเป็น เพราะผ้ากองโตขนาดมหึมาที่คิดว่าได้ทำการซักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กลับถูกทิ้งไว้ในเครื่องซักผ้า โดยไม่แม้แต่จะกดปุ่มเริ่มต้นการทำงาน มีเพียงผงซักฟอกและน้ำยาปรับผ้านุ่มเท่านั้นที่ราดไปทั่วตัวผ้า ราวกับรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นและกลัวว่าจะถูกฉันหยิบขึ้นมาสวมใหม่อีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ทำความสะอาด

เสื้อยืดตัวแถมที่เคยเป็นสีขาวสุดยับยู้ยี้ กับ กางเกงวอร์มยางยืดขายาวสีแดงที่ถูกพับเก็บมาตั้งแต่สมัยมัธยม ซึ่งตอนนี้มันก็พร้อมจะโบยบิน หากไม่มีเชือกฟางเส้นบางคอยรัดไว้แก้ขัดอยู่ตลอดเวลา ถูกเลือกขึ้นมาใส่ ทั้ง ๆ ที่เวลาปกติแล้วไม่เคยคิดจะแลตามองเสียด้วยซ้ำ แถมด้วยรองเท้าแตะเป็ดน้อยสีเหลืองฟู ๆ ที่เผลอลืมตัวใส่ออกมานอกห้องนอนนี่อีก

เฮ้อ...นี่มันชุดนอนที่พร้อมจะนอน แต่นอนไม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยนี่นา

.

.

เสียงนิ้วที่เคาะกับแป้นดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบเชียบ วังเวง เพราะไร้ซึ่งบทสนทนาระหว่างผู้ที่นั่งบนม้านั่งทั้ง 2 หากแต่มีเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นได้สักพัก จนนึกสงสัย ยอมละสายตาออกจากหน้าจอขึ้นมาเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

‘ติก ๆ ’

เสียงแผ่วเบาที่ดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ ไม่เคยขาดช่วงสักวินาทีเดียว ราวกับเป็นเสียงของเข็มนาฬิกาที่กำลังเดินทำหน้าที่อย่างไม่หยุดพัก ทำฉันสงสัยเข้าไปใหญ่

‘ใครมันพกนาฬิกาปลุกออกมาข้างนอกด้วยวะ ตลก’

ฉันนึกยิ้มเยาะอยู่ในใจ คิดเพียงว่าตัวเองคงจะหูฟาด เนื่องจากบรรยากาศที่เงียบเกินเหตุ จนทำให้จิตหลอนออกมา แต่อีกใจหนึ่งก็คิดอยากจะเอ่ยถามคนที่นั่งไม่รู้เรื่องราวด้านข้างว่าได้ยินเหมือนกันหรือไม่ เพื่อความมั่นใจว่าจิตเธอเองยังปกติดี

เธอยังคงนั่งอยู่ข้างกาย พลางเอนตัวมองท้องฟ้าตรงหน้าอย่างเงียบสงบ จนฉันนึกชื่นชมในอารมณ์ศิลปินของเจ้าตัวในใจ

หากแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรออกไป สายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็น ' นาฬิกาปลุกสีแดง ' ที่กำลังนอนแอ้งแม้ง นิ่งเป็นผักอยู่บนตักเธออย่างสบายใจ โดยมีมือเรียวข้างหนึ่งของหญิงสาวคอยลูบไล้ไปตามหน้าปัดกระจกใสเบา ๆ ด้วยความทะนุถนอม

“นาฬิกาปลุกธรรมดา ๆ น่ะ” น้ำเสียงเรียบดังขึ้นเป็นครั้งแรกจากคนที่ยังคงทอดสายตามองไปด้านหน้า ทำเอาฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ

' ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เอ่ยปากอะไรออกไปแท้ ๆ ทำไมเธอถึงรู้ได้ล่ะ '

ใบหน้าสวยแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาราวกับรู้ว่าคนข้างกายคิดอะไรอยู่ “หึ เล่นจ้องขนาดนั้นไม่รู้สิแปลก”

“อุ้ย” ฉันยิ้มแห้ง ๆ ให้คนข้างกายที่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง "ขอโทษค่ะ"

“..อยากรู้ก็ถามสิ แค่จ้องฉันคงตอบคำถามให้ไม่ได้นะ”

“งั้น..”

ฉันไม่รอช้าที่จะคลายความสงสัย " พกมาด้วยทำไมหรอคะ? "

" ..อืม นั่นสินะ " สิ้นเสียงคำตอบ มือเรียวที่วางอยู่บนแป้นพิมพ์ของฉันแอบกำหมัดอยู่แน่น

"คะ?"

หากแต่ใบหน้าสวยที่ก้มลงมองเรือนของนาฬิกาบนตักกลับดูไม่สนใจคำที่พึ่งกล่าวออกมาเลยสักนิด

สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกมากมายปนเปกันจนยากจะเข้าใจได้ " เหมือนว่า..ต้องรอใครสักคนที่มีนาฬิกาปลุกสีแดงเหมือนกัน..มั้งนะ "

ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นเบา ๆ ก่อนจะส่งออกมาให้คนที่นั่งข้างกายได้เห็น พาให้ยกยิ้มตามอย่างง่ายดาย

‘สวยจัง เวลาเธอยิ้ม’

“งั้นก็ขอให้พบกันในเร็ววันนะคะ”

“อืม ขอบคุณนะ แต่เหมือนว่าหลังจากคืนนี้คงไม่ต้องรออีกแล้วล่ะ”

“คะ?”

“ก็ได้เจอแล้วนี่เนอะ”

"..."

"คนที่มีนาฬิกาปลุกสีแดงเหมือนกันน่ะ"

สิ้นเสียง เธอคนนี้ก็ตกอยู่ในห้วงภวังค์ความคิดพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ประดับใบหน้าทันที หากแต่ก็พอเข้าใจได้ว่าในตอนนี้เธอคงกำลังตกอยู่ในอาการ ‘Fall In Love’ กับใครสักคนที่พึ่งเจอในระหว่างวันเป็นแน่

.

.

“งานยังไม่เสร็จอีกหรอ?” เธอเอ่ยถามออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเข็มขนาดสั้นที่อยู่ภายใต้หน้าปัดนาฬิกากำลังเคลื่อนเข้าหาเลข 4 อยู่ช้า ๆ " ดูเยอะจังนะ..ถ้าให้เดาคงมีหัวหน้าแย่พอควรเลยใช่ไหมล่ะ? "

“ไม่หรอกค่ะ แต่ส่วนใหญ่ก็อาจจะใช่” ฉันหัวเราะเบา ๆ ให้กับคำตอบที่ดูย้อนแย้งกันชอบกล

“รวมตอนนี้ด้วยหรือเปล่า?”

“ไม่พลาดที่จะนับรวมหรอกค่ะ ”

ใบหน้าสวยพยักหน้ารับรับรู้ ก่อนจะเหลือบมองหน้าจอโน๊ตบุ๊คที่ถูกเปิดค้างไว้ “เซฟบ่อย ๆ ก็ดีนะ”

“จริงด้วย?! ลืมไปเลย ขอบคุณนะคะ” ลูกศรเล็ก ๆ ถูกเลื่อนไปยังมุมบนของจอทันที

“ไม่เป็นไร”

ฉันยิ้มกว้างให้เธอแทนคำขอบคุณอีกครั้ง ก่อนจะผละมือออกจากแป้นพิมพ์อีกครั้งแล้วสะบัดมือไล่ความปวดเมื่อยแทน " แล้วคุณล่ะคะ ทำงานอะไร? "

“ลองทายดูสิ” เธอยิ้มออกมาอย่างกวน ๆ

" นักเต้น? นางแบบ? "

เธอส่ายหน้าปฏิเสธ

" งั้น..เป็นดาราหรอคะ? "

" ...นี่ก็ไม่ใช่ " เธอส่ายหน้าอีกครั้ง

" เป็นพนักงานออฟฟิศหรอคะ? "

" ...ไม่ล่ะ " เธอส่ายหน้าอีกรอบ

" หรือเป็นไอดอล? "

 เธอส่ายหน้าปฏิเสธ

" นักร้องล่ะ "

“ช่างเถอะ ฉันเป็นนักเรียน”

“ห๊ะ?!”

' ว่าไงนะ?? นักเรียน? '

เธอหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างชอบใจ

ฉันมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

“จริงหรอคะ?”

“อืม จริง” ใบหน้าสวยพยักหน้ารับก่อนจะพูดออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆ “แต่ว่าจะเลิกแล้วล่ะ”

“จะเรียนจบแล้วหรอคะ? ดีใจด้วยนะ”

“เปล่า จะลาออกน่ะ”

“…คะ?” 

“ช่างเถอะ!” เธอถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่แปรเปลี่ยนเป็นตัดพ้อเบา ๆ “ไม่มีใครมาสนใจด้วยซ้ำ ว่าจะลาออกหรือฝืนเรียนต่อไปหรอก”

“…”

“..ก็แค่ เป็นเด็กมีปัญหาคนนึงที่อยากเรียกร้องความสนใจก็เท่านั้นแหละ..” เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบา ๆ แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่รู้สึกตามที่แสดงออกเลยก็ตาม “…น่าสมเพศเนอะ”

“ไม่หรอกค่ะ” ฉันพูดปลอบเธอเสียงเบา “ไม่เห็นเป็นไร อย่าคิดมาก”

“ขอบคุณนะ”

.

.

"แต่ยังไงก็จะลาออกอยู่ดี"

.

.

" อยากเล่าไหมคะ? "

“หึ?”

"บางทีการได้พูดกับคนแปลกหน้าก็อาจจะสบายใจกว่านี่คะ"

"แต่มันจะทำให้คุณเสียเวลา"

“ไม่เห็นเป็นไร” ฉันพูดด้วยท่าทีสบาย “ไม่มีเรื่องหนักใจของใคร เป็นเรื่องเสียเวลาหรอกค่ะ”

“…”

"อีกอย่าง..งานก็เหลือไม่เยอะแล้ว พักสักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้งคะ"

"อืม"

เธอพยักหน้ารับ

“..ขอบคุณนะ” ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้น หลังจากมองไปยังปลายเท้าของตนได้นานสองนาน “งั้น..รบกวนด้วยนะ”

เสียงหวานเริ่มเล่าเรื่องราวออกมาช้า ๆ โดยมีคนที่นั่งข้าง ๆ อย่างฉันคอยรับฟังอยู่เงียบ ๆ ทำให้พอจะรับรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นอยู่บ้าง แต่มันก็คงจะไม่ดีเท่าการรับรู้อย่างเห็นได้ชัดเลยว่า นักเรียนสาวที่นั่งอยู่ข้างฉันในเวลานี้ รู้สึกโล่งอกโล่งใจขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่เก็บในใจมานานและไม่เคยกล่าวออกไป หากแต่บัดนี้เรื่องราวได้ถูกปลดพันธะให้ได้โบยบินออกจากใจไปบ้างแล้ว

.

.

เธอคือนักเรียนสาวชั้นม.ปลายปีที่ 3 จากโรงเรียนที่มีชื่อเสียงทางด้านวิชาการแห่งหนึ่งในเมือง แต่ด้วยความที่พ่อเป็นถึงคนที่มีหน้ามีตาทางสังคม ทำให้เธอไม่สามารถเอ่ยออกมาถึงความฝันให้คนอื่นได้รู้ได้

เธอมีความฝันในการเป็นนักร้องไอดอลตั้งแต่เด็ก เธอรักในการร้อง เธอชอบที่จะฝึกเต้นอยู่หน้ากระจก และเธอก็ฝันไว้ว่าวันหนึ่งจะเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนฝึกฝนการแสดงในชั้นม.ปลาย

หากแต่พ่อของเธอกลับตั้งใจไว้ว่าจะให้เธอได้ขึ้นรับตำแหน่งแทนในอนาคต ท่านส่งเธอไปเรียนพิเศษทุกวัน ถึงขนาดจ้างติวเตอร์มาสอนอยู่อยู่ที่บ้านถึงวันหยุด

เธอเหนื่อย เหนื่อยเกินไป

การฝืนความชอบ ทนกับความเครียดจนอึดอัดใจ ทำให้เธอไม่มีความสุขสักนิด..และในที่สุดเธอก็ตัดสินใจไว้ว่าจะลาออกในวันจันทร์ที่กำลังจะมาถึง

.

.

“คุณคิดว่าไง?”

“หมายถึงอะไรคะ?”

“ไม่รู้สิ” แววตาของหล่อนที่จ้องมองมาดูจริงจังเป็นอย่างมาก จนทำให้ฉันค่อนข้างหนักใจประมาณหนึ่ง 

“ขอโทษนะคะ ที่อาจจะพูดอะไรไม่เข้าหูสักหน่อย”

เธอขมวดคิ้วรับเบา ๆ 

“แต่ว่า..ฉันไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับวิธีนี้เท่าไหร่”

"..." 

“มันดูเป็นวิธีที่โผงผางไปหน่อยน่ะค่ะ”

“แล้วฉันควรทำยังไงล่ะ?”

“...”

“แค่ลาออกทุกอย่างก็จะจบ”

“ก็ใช่ แต่บางทีการฝืนในช่วงสั้น ๆ เพื่อทำให้เรียนจบ ๆ ไปก็อาจจะดีกว่าก็ได้นะคะ”

“ทั้ง ๆ ที่ฝืนจนอึดอัดน่ะหรอ”

“ก็กำลังจะเรียนจบอยู่ในไม่กี่วันแล้วนี่นา”

“…”

“…”

กลายเป็นว่าบทสนทนาระหว่างเราถูกตัดจบเสียซะดื้อ ๆ เพราะดูเหมือนว่าในยามนี้นักเรียนสาวกำลังต่อต้านอย่างหนัก 

.

.

“คุณไม่เข้าใจ”

เธอพูดออกมาเบา ๆ เมื่ออารมณ์ครุกกรุ่นได้เริ่มลดลงแล้วบ้าง

“ทำไมถึงคิดว่าฉันไม่เข้าใจล่ะคะ” ฉันถามย้อนกลับ

“เพราะคุณไม่เคยเจอเหมือนฉัน”

เด็กตัวโย่งที่นั่งกุมหัวของตัวเอง 

“ตอนนี้เธออายุเท่าไหร่?”

“..18”

 ฉันพยักหน้ารับ

“ส่วนฉันอายุ 26”

ใบหน้าสวยคิ้วขมวดอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันกำลังจะสื่อนัก

“ไม่ได้กำลังจะสื่อว่าตัวเองอายุเยอะกว่าหรืออวดว่าอาบน้ำร้อนมาก่อนเหมือนพวกผู้ใหญ่อะไรนั่นหรอกนะคะ อย่าเข้าใจผิด”

“แต่ว่า..ฉันในวัย26กำลังเห็นอะไรบางอย่างในผู้หญิงวัย18”

“คุณหมายถึงอะไรกันแน่?”

“หมายความว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นยอมฝืนเรียนจนจบในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ฉันมั่นใจว่าเธอคนนั้นจะสามารถเป็นไอดอลได้สมบูรณ์แบบเลยแหละ” ฉันรีบพูดดักก่อนที่ใครบางคนจะเข้าใจผิด “และอย่าได้คิดว่าฉันกำลังแซะหรือว่าไอดอลที่เรียนไม่จบนะคะ”

“แค่อยากให้ได้ลองคิดภาพตามดู”

“…”

“สมมติว่าคุณลาออก คุณก็ต้องเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ปี 1 อีกครั้งเท่ากับว่าเธอก็ต้องใช้ชีวิตทนกับวิชาที่เธอไม่ชอบไปอีก 3 ปี”

“…”

“ไม่ชอบวิชานั้นก็เรียนมันแค่ครั้งเดียวสิ ไม่เห็นต้องไปเรียนซ้ำให้ปวดหัวเลย"

"..."

"เพราะงั้นการเริ่มต้นใหม่ควรจะเป็นเวลาหลังจากนี้หรือเปล่า..”

“…”

“เวลาที่เธอสามารถเป็นไอดอลได้ตามใจ โดยไม่มีใครมาบังคับให้เธอต้องเรียนคณิต มันคงจะดีกว่าตอนที่เธอกำลังซ้อมเต้น แล้วมีคนมาเรียกเธอให้ไปทำการบ้านนะ”

“…”

.

.

“เข้าใจแล้ว”

ฉันไม่พูดอะไร หากแต่ยิ้มกว้างให้เธออย่างเป็นกำลังใจแทน

.

.

“ขออะไรสักอย่างได้ไหม?” 

“เอาสิคะ”

" มางานปัจฉิมได้ไหม?"

ฉันมองหน้าเธอด้วยความแปลกใจ “ขอแค่นี้เองหรอคะ?”

“อื้ม”

“งั้น..ยินดีค่ะ ฉันจะไปให้เธอเห็นหน้าเป็นคนแรก ๆ เลย!”

“สัญญาแล้วนะ” นิ้วก้อยเรียวยาวของหล่อนถูกยกขึ้นชูต่อหน้า พาให้ฉันยิ้มกับท่าทางแสนน่ารักของนักเรียนสาว ก่อนที่นิ้วก้อยของฉันเองจะยกขึ้นเกี่ยวแน่นกับนิ้วของเธอ

“สัญญาสิ”

ราวกับเป็นสัญญาใจ ภายใต้แสงสว่างของพระจันทร์ในยามค่ำคืน..

..ซะที่ไหนกัน ไฟที่ส่องสว่างจากเสาไฟทำเอาซีนนี้ไม่สวยหวานเหมือนในละครเอาซะเลย

“อ่า..จริงสิ” เธอผละนิ้วออก ก่อนจะพูดขึ้นมาราวกับนึกอะไรได้ “ซน อึนซอ”

“..คะ?”

“ฉันชื่อ ซน อึนซอ” เธอพูดทวนอีกครั้ง

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ฉันยิ้มกว้าง ก่อนจะแนะนำตัวเองบ้าง

“ส่วนฉันชื่อ.. "

" คิม ซอลอา / คิม ซอลอา”

กลายเป็นว่าชื่อของฉันถูกเสียงหวานพูดประสานขึ้นพร้อมกัน ทำเอาน่าตกใจ “รู้ชื่อฉันได้ยังไงกัน?”

ใบหน้าสวยยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดด้วยเสียงใส พาให้เจ้าของชื่ออย่างฉันงงกันไปตาม ๆ กัน “ว่าแล้วต้องเป็นพี่!”

“ยังเหมือนเดิมเลยนะ”

“ใครกัน?”

“พี่ไง!” เธอพูดขึ้นอย่างดี้ด้า แปลกไปจากเดิม "แถมเป็นคนดีแบบสุด ๆ ด้วย"

"..."

“พี่คงลืมฉันไปแล้วแน่ ๆ เลย”

“ขอโทษค่ะ..”

“ไม่เห็นต้องขอโทษ ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” เธอยู่หน้าลง “อีกอย่างมันก็ต้องเป็น 4 5 ปีแล้วมั้ง ที่ไม่ได้เจอกัน”

‘4 5 ปี? ตอนนั้นฉันทำอะไรอยู่กันนะ?’

ความทรงจำถูกนึกย้อนขุดอย่างหนัก เมื่อนึกถึงใบหน้าสวยของคนตรงหน้า แต่กลับจำไม่ได้สักนิด ว่าเคยรู้จักคนที่สวยมากขนาดนี้ตอนไหน

“พี่เอ็กซี่ยังแกล้งพี่อยู่ไหม?” เสียงหวานเอ่ยถามถึงเพื่อนร่วมงานตัวสูงแสนขี้แกล้งของฉันด้วยท่าทีแสนสนิทสนม

แม้ว่าจะแปลกใจที่คนตรงหน้ารู้จักเพื่อนสนิทของเธอ หากแต่ก็ยอมพูดกลั้วหัวเราะออกมาเบา ๆ “เอ็กซี่อ่ะหรอ? หึ ถามหาวันไม่แกล้งยังจะง่ายกว่าเลย” จนคนที่ได้ฟังยิ้มตามด้วยท่าทีที่ดูภูมิอกภูมิใจไม่น้อย

“ดีจังที่อุดมการณ์ของเรายังไม่ล้มเลิก”

“ว่ายังไงนะ?”

“..เมื่อ 5 ปีก่อนน่ะ คนที่วางแผนแกล้งพี่เป็นคนแรกคือเด็กอายุ 13 อย่างฉัน ส่วนพี่เอ็กซี่น่ะ ผู้ร่วมขบวนการ”

ทันทีที่คนตรงหน้าพูดจบ อาการลมแทบจับในตัวฉันก็ทำท่าทีว่าจะดันดุรังขึ้นมาทันที

‘ลูกท่านประธาน’

คือนิยามที่ใครต่อใครมักจะใช้เรียกเด็กคนนี้อยู่เสมอ

ฉันจ้องใบหน้าสวยของคนตรงหน้าอย่างไม่วางตาและไม่เชื่อสายตาเสียด้วยซ้ำ พลางนึกย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีก่อน

ใบหน้าสวยหวานของคนตรงหน้าผุดขึ้นมาในหัวสมองรัว ๆ ราวกับเป็นแผ่นหนังที่ถูกเปิดกรอ ให้ย้อนกลับมาดูใหม่อีกรอบ ฉันแทบจะไม่เชื่อสายตาว่าคนตรงหน้ากับคนในความทรงจำเป็นคนเดียวกัน

ไม่ใช่ว่าเธอในตอนนั้นไม่เหมือนตอนนี้ ใบหน้าสวยยังมีเค้าโครงในวัยเด็กอยู่ไม่น้อย หากแต่ความสวยที่พุ่งทะยานขึ้นใน 5 ปี ทำเอาเธอจำไม่ได้

ตัวฉันในตอนนั้นเป็นเพียงพนักงานใหม่ของบริษัทแห่งนี้ แต่กลับถูกเด็กตัวเล็กที่พ่วงตำแหน่งลูกของประธานบริษัทเกาะติดชีวิตทั้งวันราวกับเป็นจะนำไปทำสารคดี ไม่ว่าจะทำอะไรหรือไปที่ไหนก็มักจะมีเด็กสาวพ่วงห้อยไปด้วย จนใครต่อใครมักจะเอ่ยแซวเราที่ตัวติดกันเป็นตังเมว่าฉันคือลูกสาวคนโตของท่านประธานที่พลัดพลาดจากมา

แต่แล้ววันหนึ่งเด็กสาวคนนั้นก็หายไปอย่างไร้ล่องลอย มีเพียงข่าวลือที่ว่าเด็กคนนี้ถูกส่งไปเรียนยังต่างประเทศตามแผนที่วางไว้ของทางครอบครัว ทำเอาฉันใจหายไปเสียดื้อ ๆ ที่ว่ายังไม่ทันได้ล่ำลาจากกัน ก็จะไม่ได้พบหน้ากันอีกนาน

หากแต่ไม่นานนักเพื่อนร่วมอุดการณ์อย่างเอ็กซี่ก็มาทำหน้าที่นี้แทนเด็กตัวเล็ก จนพาให้ฉันรู้สึกเอือมไปตาม ๆ กัน

“นิ่งขนาดนี้ จำได้ยัง?”

“เธอคือลูกท่านประธาน”

เธอหัวเราะร่า “ดีใจที่พี่จำได้นะ”

" เธอโตขึ้นมากเลยนะ อึนซอ "

" โตจนพี่จำไม่ได้เลยล่ะสิ " เธอพูดย้อน " แต่ถ้าจะบอกว่าฉันจำพี่ได้ตั้งแต่แรกล่ะ "

“นั่นก็เกินไป”

“ความจริงเถอะ”

“จ้า” เราหัวเราะออกมาพร้อมกันด้วยความบังเอิญ

"ถ้าจำได้แล้วทำไมไม่แนะนำตัวแต่แรกเล่า"

"ก็อยากรู้ไงว่าพี่จะจำกันได้ไหม" เธอหัวเราะออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆ "แต่อย่างที่คิดเลย..พี่จำฉันไม่ได้หรอก"

" ชิ " ฉันจิ๊ปากออกมาเบา ๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนตรงหน้า

"แต่ไม่ลาออกแล้วเนอะ"

เธอยิ้มกว้าง หากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

" แล้วไม่กลับบ้านหรอ? " เธอส่ายหน้า

“รอกลับพร้อมพี่แล้วกัน”

“แล้วท่านประธานจะไม่ว่าอะไรหรือ?”

“หึ พ่อน่ะ นอกจากงานก็ไม่เคยสนใจอะไรอีกแล้วล่ะ” เธอพูดออกมาด้วยท่าทีชินชา " อีกอย่างฉันออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่ 2 ปีที่แล้วแล้ว พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก "

" งั้นหรอ? "

" อืม พี่รีบทำงานต่อเถอะ "

.

.

เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เจ้าของจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ เมื่อไฟล์เอกสารฉบับใหม่ถูกกดส่งผ่านไปยังปลายทางด้วยอีเมลในช่วงเวลาตี 5 ของวัน

กระดูกตามข้อนิ้วมือถูกสะบัดจนมีเสียงดังลั่นออกมาเบา ๆ พอช่วยให้หายเมื่อยไปบ้าง

หากแต่เมื่อหันไปข้าง ๆ ก็พบว่าเด็กสาวที่เคยพูดเสียงเจื้อยแจ้วเป็นเพื่อนอยู่ข้าง ๆ กำลังนอนหลับฝันดี โดยมีนาฬิกาปลุกกอดไว้แน่นแนบอก

แม้ว่าท่านั่งหลับในเวลานี้ของเธอจะชวนให้ปวดคอมากแค่ไหน หากแต่ออร่าความดูดีกลับไม่ได้ลดลงเลยสักนิด ไม่แน่ว่าอาจจะเพิ่มทวีคูณขึ้น เมื่อดวงตากลมหลับพริ้มจนเผยขนตางอนที่กระเพื่อมตาลมหายใจที่เข้าออกอยู่อย่างสม่ำเสมอก็เป็นได้

ฉันจ้องภาพตรงหน้าสักพักด้วยความเอ็นดู ก่อนที่มือบางจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพความไร้เดียงสาของคนตรงหน้ายามหลับใหล

ปอยผมสีดำที่ปรกลงบนใบหน้าสวย ทำให้ต้องช่วยปัดออกเบา ๆ เพราะเกรงว่าจะเผลอไปรบกวนคนที่หลับอยู่เข้า พลันนึกถึงเรื่องราวในอดีตระหว่างเราที่มีแต่ความสนุกสนาน จนเผลอทำให้ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

' ปลุกดีไหมนะ?? '

“ยิ้มทำไมอ่ะ?” จู่ ๆ คนที่หลับตาพริ้มก็ลืมตาขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว จนใบหน้าที่คอยสังเกตอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลสะดุ้ง ตกใจ เมื่อได้ยินเสียง

“เปล่า สักหน่อย” ฉันปฏิเสธ

เธอยิ้มกรุ่มกริ่ม ก่อนจะลุกขึ้นบิดลำตัว เพื่อสะลัดความปวดเมื่อยทิ้ง “งานเสร็จแล้วหรอ?”

“อืม ส่งแล้วด้วย”

“ว้าว ดีจัง” เธอแกล้งปรบมือแปะ ๆ ด้วยท่าทีชวนให้หมั่นไส้ จนอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากให้เบา ๆ

“แล้วพี่จะทำอะไรต่อล่ะ?”

“นอน” เป็นคำตอบที่ไม่จำเป็นต้องไตร่ตรองสักนิด หากเธอได้สังเกตถึงดวงตาคล้ำบนใบหน้าซีดเซียวนี่

“ก็จริง พี่สมควรนอน” เสียงหวานเอ่ยเสริม ก่อนจะยกยิ้มกว้างให้ “อ๋อ ลืมไป..อรุณสวัสดิ์นะคะ พี่ซอลอา”

“จ้ะ..เปลี่ยนเป็นราตรีสวัสดิ์ก็ดีนะ ยังไม่ได้นอนเลย” เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะยืนมองฉันที่เริ่มเก็บข้าวของที่วางกระจัดกระจายให้เข้าที่

“พี่พักอยู่ไหนหรอ?”

“คอนโดที่ห่างจากที่นี่ได้นับ 5 กิโลมั้ง”

“ฉันก็เหมือนกัน”

หากเธออยู่ไกลจากที่นี่ได้นับ 5 กิโลเช่นเดียวกับฉัน แล้วทำไมถึงต้องมานั่งเล่นแถว ๆ นี้กันล่ะ ฉันเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย “แล้วสรุปมาทำอะไรที่นี่คนเดียวกันแน่ ทำไมถึงไม่นอนพักล่ะ?”

ใบหน้าสวยยู่หน้าลง ก่อนจะเอ่ยตอบออกมา “ก็อย่างที่ว่านั้นแหละ รอคนที่มีนาฬิกาปลุกสีแดง”

“ใครมันจะพกนาฬิกาปลุกออกมาข้างนอกกัน”

“ฉันไง!”

“นอกจากเธอ”

“แล้วอยากรู้ไหมล่ะ?”

“ยังไง?”

“แวะที่คอนโดฉันสักแป๊ปสิ เดี๋ยวบอก” ใบหน้าสวยเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา จนฉันอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือข้างที่วางฟาดไปยังไหล่มนด้วยความหมั่นไส้

“โอ๊ยยย” เจ้าตัวแกล้งร้องครวญครางโอดโอยเสียงดัง ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมายกใหญ่

ทำเอาฉันที่แทบจะเงื้อมือฟาดหัวไหล่มนอีกสักครั้ง หากแต่ต้องเปลี่ยนใจมาเก็บมือให้แน่นแทน เพราะแววตาเป็นประกายที่เธอส่งมา ทำฉันหมั่นไส้มากขึ้นเป็นเท่าตัว จนคิดอยากจะยกมือขึ้นฟาดอีกหลาย ๆ ครั้ง และแน่นอนหากมีครั้งแรก ครั้งต่อ ๆ ไปคงจะเกิดขึ้นจากเครื่องที่กำลังติดเป็นแน่ การตัดไฟแต่ต้นลมคงจะเป็นทางที่ดีที่สุด

“กลับบ้านกันเนอะ” เธอว่าอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบข้าวของบ้างส่วนที่วางนิ่งอยู่ข้างลำตัวฉันไปถือไว้ซะเอง

“พี่ถือเองได้น่า” ฉันทำท่าจะคว้ากลับ หากแต่แขนยาวของคนอายุน้อยกว่าดันถือข้าวของหลบไว้ด้านหลังกันมือเอาไว้

“พี่อายุเยอะแล้วนะ เดี๋ยวฉันช่วยเอง”

“ชิ!” ฉันกอดอกด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำหน้าไปทันที โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง ทิ้งให้ร่างสูงหัวเราะร่าแล้ววิ่งตามมาทีหลังแทน

เราเดินข้างกันไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางแสงอาทิตย์อ่อน ๆ ที่เริ่มสาดส่องทางให้จนมองเห็นเป็นแสงสลัวของช่วงเช้าตรู่ บวกกับแสงไฟสีส้มของเสาไฟข้างทางที่สาดส่องมาเป็นระยะ ๆ

ฉันตัดสินใจหยุดแวะซื้ออาหารเช้าจากร้านสะดวกซื้อ หลังจากเดินมาได้ไม่นานนัก แต่เพราะท้องที่เริ่มร้องประท้วงเบา ๆ ทำให้นึกขึ้นได้ว่าอาหารเย็นของเมื่อวานมีเพียงกาแฟเท่านั้นเอง

ภายในร้านมีเพียงพนักงานหนุ่มวัยรุ่นในเครื่องแบบคนหนึ่งเท่านั้น เขายืนตัวโยกเยกไปมา ราวกับเป็นตุ๊กตาล้มลุกแสนโงนเงน จนลูกค้าอย่างเราที่เข้ามาใช้บริการเกรงว่าเขาจะล้มพับไปเสียก่อนที่จะได้วางของบนเคาน์เตอร์สีนวล

" ยินดีต้อนรับครับ " เสียงงัวเงียกล่าวต้อนรับเบา ๆ ให้เรา 2 คนได้ยิน โดยมีดวงตาปรือคอยสอดส่องอยู่ไม่ห่าง

เราใช้เวลาไม่นานในการเลือกสรรค์อาหารเช้า ก่อนจะรีบจ่ายเงิน แล้วเดินออกมานอกร้าน เพื่อนั่งทานอาหารข้างกันบนม้านั่งแห่งหนึ่งที่ห่างจากร้านสะดวกซื้อได้ไม่กี่ก้าว

ข้าวปั้นสาหร่ายเย็น ๆ ก้อนหนึ่งถูกกัดเข้าปากคำโต ก่อนจะดื่มนมรสจืดตามจนหมดกล่อง ทำเอาอิ่มแปล้ ส่งผลให้ดวงตากลมที่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะปิดลง เพราะความรู้สึกหนักอึ้งที่เกิดขึ้น

 ส่วนคนข้าง ๆ ก็เช่นกัน เธอแบ่งไส้กรอกรมควันชิ้นโตเป็น 2 ส่วน ก่อนจะยื่นให้ฉันชิ้นหนึ่ง แก้มใส ๆ ป่องขึ้นจากการเคี้ยวตุ้ย ๆ ขนมปังไส้ถั่วแดงถูกกินจนหมด แล้วตามด้วยการดื่มนมรสช็อกโกแลตไปอีกอึกใหญ่ ๆ จนหมดกล่อง

.

.

และในที่สุด เราก็เดินทางมาถึงคอนโดชื่อดังในย่านที่จัดได้ว่าค่อนข้างหรู เพราะแถวนี้มีแต่พวกคนที่มีชื่อเสียงหรือมีหน้ามีตาทางสังคมพักอยู่กันทั้งนั้น ซึ่งนั้นไม่ทำให้ฉันแปลกใจสักเท่าไหร่หรอกที่ลูกประธานชื่อดังจะมาพักอยู่ที่นี่เช่นกัน

“ถึงสักทีเนอะ!” เธอว่า ก่อนจะยิ้มกว้างให้กัน

" งั้นพี่ไปก่อนนะ "

" เดี๋ยวสิ! " เธอตะโกนรั้งขึ้นมาเบา ๆ " มีของจะให้! "

หากแต่ฉันปฏิเสธด้วยความเกรงใจ " ไม่เป็นไรหรอก "

" ไม่ได้สิ! เข้ามาก่อน "

มือเรียวคว้าหมับมายังข้อมือของฉัน ก่อนจะออกแรงลากเบา ๆ ให้เดินตามมานั่งบนโซฟาตัวหนึ่งที่ไม่ใกล้ ไม่ไกลจากเคาน์เตอร์มากนัก

“ช่วยรอฉันแป๊ปนึงนะ”

พูดจบเธอก็วิ่งไปทาง ๆ หนึ่งทันที โดยไม่ทันที่คนที่นั่งอยู่จะได้แย้งอะไรออกไป

ทำเอาฉันที่ต้องนั่งรออยู่บนเก้าอี้อย่างไม่มีทางเลือก หันมองไปรอบ ๆ ด้วยความสนใจและตื่นเต้นในความหรูหราของคอนโดแห่งนี้แทน

แม้ว่าระยะเวลาที่เธอให้รอ มันจะไม่ได้ยาวนาน แต่มันก็ทำให้คนที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนอย่างฉันสามารถหลับได้ง่าย ๆ ยิ่งมีแอร์เย็น ๆ แบบนี้บวกกับความเพลิดเพลินที่ได้เฝ้ามองอิริยาบถของผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา ก็ยิ่งง่ายต่อการนอนเข้าไปใหญ่

" มาแล้ว ๆ " เสียงหวานพูดขึ้นเบา ๆ อย่างขาดห้วง เพราะอาการหอบที่เกิดขึ้น ราวกับคนตรงหน้าพึ่งออกกำลังกายมาได้ไม่นาน ร่างสูงยืนหอมอยู่ตรงหน้าด้วยสภาพเหงื่อไหลเต็มตัว ทำฉันมองดูด้วยความแปลกใจ

‘อย่าบอกนะว่า คอนโดหรูขนาดนี้ไม่มีลิฟต์ แย่จริง ๆ ’

เธอใช้แขนเสื้อยืดปัดเม็ดเหงื่อที่ผุดไหลไปตามกรอบหน้าด้วยความรำคาญใจ ก่อนจะเพ่งสายตาไปที่สิ่งของที่อยู่บนืออย่าง ‘นาฬิกาปลุกสีแดง’ อีกเรือนที่เหมือนกับเรือนที่เธอพกอยู่พอดี

ถ่านก้อนเล็กถูกสวมต่อหน้าฉันด้วยความคล่องแคล่ว จนเห็นได้ถึงการเคลื่อนที่อย่างสม่ำเสมอของเข็มเล็กที่วิ่งวนได้ครบรอบ ก่อนที่มือเรียวจะหมุนอะไรบางอย่างสักพัก แล้วยกยิ้มอย่างดีใจ

" ให้ "

นาฬิกาเรือนเท่าฝ่ามือถูกยื่นมาตรงหน้าฉันที่นั่งมองอยู่เงียบ ๆ

“ให้พี่ทำไมหรอ??”

ฉันถามออกมาอย่างไม่เข้าใจนัก

“ก็พี่จะได้มีนาฬิกาเหมือนกัน..ฉันจะได้ไม่ต้องรอแล้วไง”

“…”

“ฟังนะ” เสียงหวานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “5 ปีที่ผ่านมา ฉันรอมาพี่ตลอด..”

“…”

“และในตอนนี้คนที่เหมาะจะได้นาฬิกาไปก็อยู่ตรงหน้าซะแล้วด้วยซิ”

“…”

“ถ้าพี่จะปฏิเสธ ฉันก็เข้าใจ แต่ช่วยรับมันไปหน่อยนะ” แววตาคาดหวังที่มองมา ทำฉันคิดหนัก

‘มันจะดีหรอ?’

‘มันจะเหมาะสมหรอ?’

‘แล้วมันจะไม่เป็นไรหรอ?’

.

.

'..แต่ลองเสี่ยงดูอีกสักครั้งจะเป็นไรไป'

นาฬิกาปลุกเรือนสีแดงที่เธอถือไว้แน่นถูกยกออกมาครองไว้เองอย่างแผ่วเบา จนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

“ขอบคุณนะ” เธอว่า "แต่พี่จะปฏิเสธใช่ไหม?"

"ไม่รู้สิ คงต้องดูกันไปยาว ๆ ล่ะมั้ง" 

ฉันทำท่าเป็นสำรวจนาฬิกา หมุนซ้าย หมุนขวา เพื่อปกปิดความเขินที่กำลังก่อตัวขึ้นกับสิ่งที่เกิดขึ้น

หากแต่สายตากลับเห็นอะไรบางอย่างทีพาให้สงสัย เมื่อเข็มนาฬิกาปลุกเล็ก ๆ ดันชี้ไปที่เลข 3 อย่างพอดิบพอดีราวกับตั้งใจตั้งเอาไว้

“ตี 3 “ 

“แล้วทำไมถึงต้องเป็นตี 3?”

"ก็ฉันนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวนั้นทุกวัน ตอนตี 3 ไง "

'ไม่เข้าใจสักนิด ทำไมคนเราถึงคิดจะไปนั่งเล่นที่ม้านั่งตอนตี 3'

แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ถามคำถามสุดจำเจนี้ออกไปอย่างครั้งที่ผ่าน ๆ มา เพราะคาดว่าคำตอบที่ได้คงไม่ต่างจากเดิมนัก

“พี่ยังใช้เบอร์เดิมอยู่หรือเปล่า?” มือเรียวทำท่าหยิบโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นมาสั่นเบา ๆ

“ก็ใช่ เบอร์เดิมไม่เคยเปลี่ยน”

“ฉันก็เหมือนกันนะ” เธอพูดขึ้นเบา ๆ “เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน”

“…”

"แต่แค่เปลี่ยนเบอร์น่ะ" เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง“ง่วงไม่ใช่หรอ? รีบกลับไปนอนเถอะ”

“อ๋อ อือ อืม” ฉันเองก็ลุกขึ้นยืนตามคนตัวสูงที่ยืนมองอยู่ด้วยความรวดเร็ว

เธอเดินไปส่งฉันที่หน้าประตูทางเข้า ก่อนจะโบกมือลาด้วยท่าทีเสียดาย “ไว้เจอกันใหม่นะ พี่ซอลอา”

“อืม ไว้เจอกันใหม่ ซน อึนซอ " ก่อนที่ฉันเองจะเป็นฝ่ายหันหลังกลับ แล้วเดินจากไปโดยลำพัง

ตึ้ง!

เสียงสัญญาณแจ้งเตือนข้อความของโทรศัพท์ฉันดังขึ้นเบา ๆ หลังจากเดินจากมาได้นับ 10 ก้าว

01X XXX XXXX :

หลังจาก 5 ปีที่รอมาตลอด ดีใจจริง ๆ นะที่ได้เจอพี่อีกครั้งนะ..ไม่สิ พูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก

คงต้องพูดว่าดีใจที่ได้คุยกับพี่อีกครั้ง เพราะฉันเห็นพี่อยู่บ่อย ๆ แต่ไม่กล้าเข้าไปทัก

แต่วันนี้บังเอิญจังเนอะ..

เหมือนว่าโชคชะตาจะเป็นใจ..เอ๊ะ ไม่สิ ต้องเป็นเพราะเทพเจ้าในนาฬิกาปลุกที่ดันบังเอิญลั่นตอนตี 3 ของทุกคืนมากกว่า

นี่ ตอนนี้ฉันอายุ 18 แล้วนะ..ฉันโตพอจะรู้จักพี่อย่างจริงจังแล้ว

แต่ฉันเองก็อยากจะสารภาพอะไรสักนิด..เรื่องลาออกน่ะ ฉันล้อเล่น! ตอนนี้ฉันอยู่โรงเรียนเตรียมไอดอลตามฝันแล้วล่ะ ขอโทษที่ต้องหลอกพี่นะ แค่อยากรู้ว่าพี่ยังใจดีเหมือนเดิมไหม

แล้วพี่ก็เหมือนเดิมจริง ๆ ด้วย!

ส่วนสำหรับวันนี้ฝันดีนะคะ ฉันจะปกป้องพี่จากฝันร้ายเอง!

แล้วก็เรื่องที่พี่เอางานมาทำนอกเวลา ฉันจะช่วยไปบอกพ่อให้เพิ่มเงินเดือนคนขยันให้เอง! ส่วนคนที่สั่งงานจนทำให้พี่ไม่ได้นอน..อ่า ไม่สปอยล์ดีกว่า X)

ไว้เจอกันใหม่นะ!

PS. ที่ว่าพี่ยังเหมือนเดิมน่ะ พี่ก็ยังไม่เปลี่ยนไปจริง ๆ ฉันเองก็ไม่เคยเปลี่ยนใจจากพี่ได้เหมือนกัน

‘หึ’ ยิ้มมุมปากที่อยู่ ๆ ก็เผยขึ้นมาประดับใบหน้าอย่างไม่ทันได้รู้ตัว ทันทีที่อ่านข้อความหลายบรรทัดที่ถูกส่งมาซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

.

.

‘ใช่ เด็กคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปจริง ๆ ’

............

-- ขอบคุณที่รับฟังเรื่องราวของฉันนะ --

- THE END -

..........

- ATHOME -

ความบังเอิญทำให้เราได้พบกัน

ถึงแม้จะเป็นเวลาไหน หากแต่แค่ได้พบกันสักครั้งก็ดีไม่น้อยแล้วจริง ๆ

ขอให้ทุกคนได้สนุกกับค่ำคืนที่แสนยาวนานกับการได้รักกับคนที่รอคอยมาเสมอนะคะ

- Oh I, I'm praying this ain't all a dream -

#รักเธอตี3